chapter#1 :: บทเรียนที่หนึ่ง "เช้าแล้ว"

คุณเคยมีอะไรมากมายอยู่ในความคิดเดียวกันไหม

อะไรๆเหล่านั้นที่ทำให้คุณคิดไม่ออกว่า

เรื่องไหนควรคิด และ เรื่องไหนไม่ควร?

ผมชื่อลุงหนวด จริงๆก็ไม่ได้ชื่อหนวดหรอกแต่ผมชอบที่จะชื่อลุงหนวด

เพราะชื่อนี้มันตรงกับความเป็นตัวตนของผมที่คนเขามองจากภายนอก

มันดูสอดคล้องกับลักษณะทางกายภาพที่เขาเลือกจะมองตัวของผมในแบบนั้น

งั้นสวัสดีครับ ผมชื่อ”ลุงหนวด”

ผมเป็นสิ่งมีชีวิตความจำเล็กๆขนาดยาว

ที่ชอบไล่จดจำเรื่องราวต่างๆสะสมไว้เป็นประสบการณ์

บางเรื่องสั้นยืดยาวขนาดที่ว่า น่าสนใจกว่ามาก ..หากจะลืมมันไปเสีย

บางเรื่องแสนยาวแต่กลับมีความทรงจำสั้นๆ และน่าเบื่อเกินกว่าจะอธิบายให้ใครฟัง

ชีวิตของผมและใครๆเดินทางด้วยลมหายใจที่มีอยู่

จวบจนวันที่ต้องหยุดเดิน จากลมหายใจที่หยุดลง

ประสบการณ์ของผมคือความผิดถูกซ้ำๆจากตัวเองและคนอื่น

มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมเชื่อถือสูสีกับสัญชาตญาณ

ผมชอบสะสมมันให้ยืดยาวเพื่อใช้ในตัดสินใจกับสถานการณ์สั้นๆ

น่าแปลกว่า…ทั้งๆที่รู้ว่าชีวิตยืดยาวของเราช่างแสนสั้น

วันพรุ่งนี้กลับเดินทางมาถึงอย่างเป็นอนันตกาล

เช้านี้เป็นเหมือนอีกหลายๆเช้าที่ผมต้องออกไปทำงาน

เพื่อพบกับสภาพการจารจรในชั่วโมงเร่งด่วนที่คุ้นเคย

อาหารเช้ามักมีรสชาติเจือปนความเร่งรีบ และบ่อยครั้งที่ถูดชดเชยในมื้อสายๆ

มันเริ่มต้นด้วยอารมณ์จำเจจากการลุกจากที่นอน

ที่ต้องใช้พลังความฝืนมากกว่าสิ่งใดๆในตอนเช้า และถูกทำซ้ำๆในทุกๆวันที่ลืมตา

ความง่วงเข้ามาสิงเราอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้งในตอนบ่าย

หลังมื้ออาหารระหว่างพักเที่ยง

มันอาจเป็นผลจากความสนุกปากของเรา

วันนั้นจบด้วยการเดินทางกลับบ้านแล้วนอนหลับ

“การนอนหลับ อาจเป็นสิ่งที่เราอยากทำ

แต่ทำไม่ได้ในการเดินวงรอบการทำงานบนหน้าปัดนาฬิกาชีวิต”

ชีวิตมนุษย์เงินเดือน ทำงานที่ออฟฟิต บริษัท หรือ หน่วยงานรัฐ เอกชน

คงมีความต่างที่เหมือนกัน

เวลาในนาฬิกาถูกเดินเป็นวงรอบที่เท่ากัน ผมชอบคิดในใจเล่นๆว่า

บางครั้งที่ผมอ้าปากหาว อาจมีคนทำเช่นเดียวกันกับผม

ไม่ต้องนับรวมทั้งโลกนี้หรอก เอาแค่ประเทศนี้ก็พอ

ประสาอะไรกับความคิดในประโยคคำถาม ที่ไม่ถามก็รู้คำตอบแบบนี้ล่ะ

คำถามที่เกี่ยวกับ

“การใช้ชีวิตที่เราทำมันในรูปแบบของเราในทุกๆวัน”

ผับผ่าสิ ผมชอบตั้งคำถามเป็นบ้า!

ผมชอบที่จะตื่นเช้าขึ้นมาเฉยๆ นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นเงียบๆ

เพราะดวงอาทิตย์มีความแยบยลที่ทำให้แสงแดดในแต่ละวันไม่ซ้ำกัน

แม้จะมี sunspot (จุดดำบนดวงอาทิตย์)กระจายไปมากขึ้นทุกที

แต่กลับทำให้คนบนดาวดวงนี้รู้สึกไม่ได้

ไม่ว่าทฤษฎีการเกิดดวงอาทิตย์ที่เกิดจากแรงดึงดูด

ของธุรีทีละก้อนรวมตัวจนเหวี่ยงสสารให้หลุดกระจายเป็นดาวเคราะห์

ดาวฤกษ์ดาวแคระขาวกี่ดวงก็ตาม กลับไม่ทำให้แรงดึงดูดนั้น

ดูดรวมตัวตนของผมจนสลัดเหวี่ยงให้หลุดออกมาทีละก้อน

เป็นตัวผมขึ้นใหม่ได้บ้างสักที

กาแฟเช้านี้น่าจะมีคาเฟอีน ประมาณ 0.10 - 0.15 กรัม

ซึ่งเป็นจำนวนไม่ต่างจากโคเคนมากนัก

กาแฟก็คือโคเคนชนิดหนึ่ง ที่ทำให้เวลายาวขึ้นจากความกระตือรือร้น

ที่เต้นด้วยจังหวะที่ฉี่ยิบ

แต่จะมีความหมายอะไร

หากผมดื่มกาแฟจนเป็นนิสัย

ตอนนี้ผมหลุดจากวงจรการเรียนแล้ว

และกำลังจะก้าวสู่มหาวิทยาลัยอีกที ทำไมเราต้องเรียนซ้ำๆ

เครื่องแบบของการเรียนชอบตอกย้ำความรู้สึกรับผิดชอบ

ต่อสถานะลูกของผมสิ้นดี

เช้านี้ไม่มีกิจกรรมใดๆมากไปกว่าการนั่งดูแดดตอนเช้าอย่างเงียบๆ

“การนอนหลับ อาจเป็นสิ่งที่เราอยากแต่ทำไม่ได้หากคิดจะจิบกาแฟสักถ้วย”

ดัชนีหักเหของสเปกตรัมของแสงในอากาศโดยรอบของผม และ

น้ำในแก้วกาแฟ อาจมีต่างกันมากกว่า 0.33

แต่กลับไม่มีผลอะไรเลยหากการมองจากน้ำหรือบนบกของผม เป็นมุมมองเดียวกัน

ผมชอบที่จะฟัง เสียงเป็นวัตถุดิบที่ผมจะไม่ใช้ความทรงจำของการอ่าน

และการมองมาตัดสิน!

Dang man! ผมไม่สนว่านาฬิกาตอนนี้เวลาเท่าไหร่ แต่ทำไมผมถึงปวดฉี่ได้ขนาดนี้

เบื่อแสงแดดตอนเช้าที่สุดมันเป็นแดดที่ผมเสียดาย

เพราะหากผมเดินไปตากแดดตอนเช้าสักหน่อยแสงแดด

จะเปลี่ยนไขมันของมันเป็นวิตตามินดี

ผมเคยอ่านเจอในนิตยสารvogue

ทั้งๆที่รู้แต่กลับไม่เคยตื่นทันเพื่อเปลี่ยนแปลงไขมันนั้นสักทีเลย

นีอาจเป็นเหตุผลเล็กๆที่ผมยังไม่เฟอร์เฟคทั้งที่มันควรจะเป็น

แอร์ในห้องนอนเย็นมาก แต่ไม่พอกับอากาศดีๆที่ญี่ปุ่น

โตเกียวตอนนี้คงอุณหภูมิติดลบเก้าองศา

ญี่ปุ่นในช่วงต้นปีใหม่น่าเที่ยวที่สุด มีเทศกาล

เซยินโนะหิ ที่มีโอกาสเห็นชายอายุ20 ใส่ ฮาโอริ และ ตามด้วยกิโมโน

จากหญิงสาวในพิธีบรรลุนิติภาวะของคนที่นั่น

หลังจากนั้นไม่นานอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ

เทศกาลหิมะที่เกาะฮ็อกไกโดจึงเป็นการต้อนรับหิมะได้เป็นอย่างดี

เทศกาลนี้กลายเป็นสากลของหิมะไปแล้ว

ไหนจะพิธีโปรยถั่วแดง(เส็ตซึบุง)ในต้นเดือนกุมพาพันธ์อีกล่ะ

ฝันกึงหลับกึงตื่นตอนนี้คือผมใส่ชุดฮาโอริและกุมเป้าปวดฉี่

ไม่นะ อย่าเพิ่งปวดตอนนี้ผมกำลังฝันดีอยู่

ไม่แน่“การนอนหลับ อาจเป็นสิ่งที่เราอยากแต่ทำไม่ได้

หากเช้าที่ปวดฉี่ถูกครอบงำไปด้วยการขี้เกียจลุกไปเข้าห้องน้ำ”

Awwww.. ผมจะต้องหาห้องน้ำในฝันให้เจอในชุดฮาโอริ

เพราะห้องน้ำในชีวิตจริงไกลจากเตียงเกินไป

ไม่แน่ตอนนั้นผมอาจลืมปวดไปแล้วก็ได้

“ผมใช้สายตาเก่งกว่าเรื่องไหนๆ

ตาผมไวกว่าความรู้สึกเสียอีกแม้จะใส่แว่นกันแดดนอนก็เถอะ

ต้องหาห้องน้ำในฝันเจอสิ บ้าจริงผมคิดอะไรของผมอยู่

เอาเถอะนอนสักพักเดี๋ยวก็ลืมปวด”

บุหรี่กี่ตัวแล้วนะ ที่ฉันสูบหลังจากมีเซกส์

ฉันเบื่อการตื่นขึ้นมาข้างๆผู้ชายที่ฉันไม่ได้รักที่สุด

มันสร้างความรู้สึกดีไม่ได้เลย ฉันมีแต่ความใคร่ระหว่างเซกส์เท่านั้น

เขาสร้างความสุขให้กับฉันได้แค่ตอนที่ปุ่มคริสตอริสถูกสัมผัสเท่านั้น

อ้อมกอดของเขาไม่เคยมีความหมาย ฉันไม่เคยเจออ้อมกอดที่มีความหมายจากชายใด

หมอบอกให้ฉัน DIY ( Do it yourself ) หากเซกส์เสื่อม

ฉันพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ ทำไมกัน?

เช้านี้เป็นอีกเช้าที่ฉันนอนไม่หลับ

ฉันต้องปิดผ้าม่านลงเพื่อสร้างความมืดดั่งตอนกลางคืน

น้อยครั้งที่ความมืดจริงๆทำให้ฉันหลับได้

ฉันอยู่ระหว่างการเปลี่ยนผ่านของการคืนกับกลางวันเสมอ

บางทีก็ไม่ได้หลับ “การนอนหลับ อาจเป็นสิ่งที่เราอยากแต่ทำไม่ได้หากนอนไม่หลับ”

สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือหมอกควันบุหรี่ที่วาดถึงผู้ชายสักคน

ที่จะฉันจะมีเซกส์กับเขาด้วยความรู้สึกรัก

โดยฉันถูกสวมกอดอย่างรู้สึกรัก

และ ทิ้งเขาไปเพื่อความรู้สึกอกหักที่ฉันไม่เคยได้รับรู้

ฉันไม่ใช่คนสวยมากเท่าไหร่

แต่หลายคนก็บอกว่าฉันคล้ายกระต่ายน้อย มาร์รีลีน มอนโร

คงเพราะไฝบริเวณปากของฉันแน่ๆ ที่ทำให้ดูน่าดึงดูดมากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ

ปากของฉันคือของมีค่า มันแสดงความเป็นฉันทั้งหมด มันคือเรื่องราวบอกต่อของฉัน

และมันคือเครื่องมือบางอย่างที่ทำให้ผู้ชายที่มีสัมพันธ์กับฉันหลงไหล

ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร และผ่านอะไรมาบ้าง

ต่อบุหรี่เพื่อนสนิทของฉันมีชีวิตก็คงไม่มีทางรู้

ฉันดีดบุหรี่ทิ้งด้วยความชำนาญของนิ้วคีบ และเหยียบมันจนดับ

มันหมดหน้าที่สร้างความสุขให้ฉัน

และหมดประโยชน์เช่นเดียวกับเซกส์เมื่อคืน

ผ้าม่านสีสว่างขึ้นทุกทีจากแดดกระทบ ฉันจะนอนตอนที่แสงนั้นเบาบางที่สุด

ฉันพยายามหลับ พอๆกับการ DIY และไม่มีทางรู้ว่าอะไรยากกว่ากัน

ปาท่องโก๋ กับโอเลี้ยงตอนเช้า

ไม่อร่อยเท่ากินกับถั่วลิสงค์ หนังสือพิมพ์ทุกวันนี้ก็ “เฮงซวย”

ข่าวการเมืองหลอกๆสร้างความปั่นป่วนให้ประเทศนี้ ทำไมเราต้องซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ตามๆกัน

ผมมันชราภาพและขี้เกียจเกินกว่าจะเดินไปไกลกว่าร้านอาแป๊ะนี่ ปากซอยไม่เคยรับหนังสือพิมพ์ดีๆมาสักที

สื่อมวลชนทุกวันนี้ถูกผูกขาดด้วย ข่าวห่วยๆ ภาพข่าวห่วยๆ และการพาดหัวที่เกินจริง

วิทยุธานินทร์ของอาแป๊ะมีอยู่ 2 เครื่อง

เครื่องนึงใช้ถ่านขนาด D 1.5V 3 ก้อน อีกเครื่องใช้ 4 ก้อน

ยุคสมัยเปลี่ยนวิทยุธานินทร์ของแป๊ะก็เปลี่ยนไปเพราะเหนื่อยที่จะจ่ายเงินกับค่าถ่าน

ถ้าจะเปลี่ยนเป็นเสียบปลั๊กก็ต้องแปลงหม้อเพลงให้ได้ไฟเท่ากับ4.5โวลต์ และ 6 โวลต์

สู้ซื้อวิทยุใหม่ดีกว่า

แม้รักวิทยุธานินทร์มาก

แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปแปะทิ้งไว้ให้มันเป็นอนุสรณ์การฟัง

วิทยุโซวี่จากจีนแดง จึงเข้ามาทำหน้าที่แทนธานินทร์แท้

มันเหมือนโซนี่ทุกอย่างเพียงแต่ชื่อโซวี่

คลื่น100.25 คือพระเอกที่ขับกล่อมรายการเพลงลูกกรุง

ลูกทุ่งดีๆที่หายากจากการก่อกวนจากคลื่นสตริง

ผมจำได้ไม่แน่ชัดว่า คุณพัชรินทร์เป็นคนจัดรายการตอนใด

เพราะไม่ได้มากินโอเลี้ยงทุกวัน

การฟังวิทยุทุกวันนี้มันน่าเหนื่อยหน่าย

สมควรแล้วที่บ้านของผมมีเพียงเครื่องเล่นแผ่นเสียงปากแตรโบราณ

ที่ใช้การได้บ้างไม่ได้บ้าง

การฟังเพลงบ่อยๆอาจทำให้มันไพเราะน้อยลง

วิทยุที่มีแต่ข่าว ทีวีที่มีแต่ข่าว หนังสือพิมพ์ที่มีแต่ข่าว

ทำให้เด็กสมัยนี้เหมือนจะมีสาระ

แต่มันน่าตลกสิ้นดีที่ข่าวมักซ้ำกัน ปรับเปลี่ยนเพียงแค่ใครเป็นคนเอามาเล่า

หนังสือสี่ห้าฉบับมีข่าวเดียวกัน

มันน่าหัวเราะเยาะพอๆกับวิทยุที่เพลงดีๆเหลือน้อยลงทุกที

อาแปะแกโชคดีกว่าผมตรงที่หูตึงกว่า แก่กว่า

และสายตาฟ่าฟางจนอ่านหนังสือไม่สนุก

การเปิดเพลงของแปะมีนัยยะ

เพียงแค่หาเพื่อนสักเสียงที่คอยอยู่เป็นเพื่อนในยามชงกาแฟ หรือ โอเลี้ยงตอนเช้า

อีแก่ของผมตอนนี้คงกำลังเดินไปมาอยู่ที่บ้าน

การใช้ชีวิตคู่กันมาได้นานขนาดนี้ต้องใช้ “วินัย และ ความอดทน”มากกว่าความรัก

แก่ลงแล้วก็แค่ปิดหูปิดตากันคนละข้างสองข้างก็อยู่กันได้

แม้รู้อย่างนั้นผมกับอีแก่ก็เลือกจะเปิดตามากกว่าสองทะเลาะกันจนเป็นนิสัย

ชีวิตในวัยรุ่นสนุกสนานได้เพียงวัยรุ่น ชีวิตวัยเด็กไร้เดียงสาระได้เท่าที่ยังเป็นเด็ก

การทำตัวไม่สมกับวัยก็เท่ากับว่าเราได้ฝ่าฝืนความเป็นธรรมชาติ

ยิ่งหากร่างกายของเรา หน้าตาไม่สอดคล้องกับพฤติกรรมฝ่าฝืนอีกยิ่งแย่

ถ้าแก่แล้วยังทำเหมือนวัยหนุ่มเที่ยวผับ เที่ยวบาร์ จีบผู้หญิงไม่เลิกก็เป็นไอ่เฒ่าหัวงู ตัณหาจัด

ถ้าปล่อยไปตามสภาพก็กลายเป็นไอ่แก่ขี้บ่นเหมือนที่เมียผมด่าทั้งที่อีแก่ก็ไม่แพ้กัน

ตอนเด็กๆไม่เข้าใจคนแก่ว่าทำไมชอบบ่น

พอแก่ตัวมาถึงรู้ว่าคนแก่ที่นิสัยดีๆมักจะเป็นคนเงียบๆนั่นเอง

ถ้าธรรมชาติของการบ่นแสดงถึงความเป็นห่วงจากการผ่านโลกมาเยอะของคนแก่แล้วล่ะก็

มันคงไม่หมดห่วงง่ายๆถ้ายังไม่หนีออกจากวงจรความห่วงนี้สะ

หันหน้าเข้าวัด หรือ พักผ่อนจนกว่าจะปล่อยวางสังขารได้

เข้าใจและยอมรับมันเป็นครั้งสุดท้าย

ก็คงเหมือนการนอนหลับ ที่หากปล่อยไปตามความง่วงแล้วมันก็แค่หลับ ยิ่งฝืนมันยิ่งง่วง

ยิ่งง่วงยิ่งไม่อยากหลับ ยิ่งไม่อยากหลับมันยิ่งหลับ

“การนอนหลับ อาจเป็นสิ่งที่เราอยากแต่ทำไม่ได้ในตอนตื่น

เพราะนั่นคือชีวิตที่ต้องลืมตามาเพื่อคนที่เราเป็นห่วงเป็นใย”

สายตาผมฟ่าฟาง หูผมตึงจนต้องให้คนอื่นพูดซ้ำ

แต่ผมหัวใจผมยังหนุ่ม มีเพียงจมูกเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้สึกกับการใช้ชีวิต

เพราะเมื่อผมแก่ลงกลิ่นไม่เคยจางไปจากจมูก

อาหารที่ผมชอบทำไม่ได้อร่อยจากลิ้นที่เสื่อมปุ่มประสาท

แต่หากอร่อยจากจมูกที่จำได้ว่าการปรุงแบบนี้เข้าที่ เข้าทาง

ผมเชื่อมาตั้งแต่เด็กๆและมันก็ไม่เคยผิดว่า

จมูกคือสิ่งที่ผมจะบ่งบอกใครต่อใครได้จากกลิ่นกาย และ

กลิ่นต่างๆที่อยู่รายรอบเขา

“ผมดีใจ การเมือง และเรื่องราวในชีวิต

ไม่ทำให้กลิ่นของอะไรๆเปลี่ยนไป ผมชอบกลิ่นหนังสือพิมพ์ตอนเช้าที่สุด ”

ลุงหนวด

“ถ้าวันพรุ่งนี้เดินทางมาถึงอย่างช้าๆ

วันนี้ก็จะกลายเป็นอดีตอย่างช้าๆ

อดีตที่จำเจที่สุดซึ่งถูกทับถมไปด้วยเรื่องราวดีร้าย
และถูกลืมละไว้บนเตียงนอนของผม จนหยิบขึ้นมาจำในบทบาทใหม่ในตอนเช้า”

แจ๊กกี้ จ่อย

“ ความสว่างของกลางคืน ถูกประดับด้วยดาวฤกษ์ซึ่งเกิดจาก ”เนบิวดา”

และสลายตัวเป็นหลุมดำ

พรุ่งนี้แดดจะเปลี่ยนสีอีกครั้ง แม้ผมจะยังเหมือนเดิม ”

แมน

“ เมื่อไหร่ผมถึงจะเลิกตื่นสายได้นะ เตียงมันมีอะไรนักหนา

ผมมองไม่เห็นเสน่ห์ของมันยามที่หายง่วงเลยสักนิด

เจ็ดโมงเช้าของใครๆเท่ากับเวลาเที่ยงครึ่งของผม

น่าเสียดายที่การกินโจ๊กเป็นสัมปทานของมื้อแรกตอนเช้า ไม่ใช่มื้อแรกตอนเที่ยง”

สาว

“ DIYประสบความสำเร็จแต่ฉันไม่ชอบนัก มันมีความสุขตามอารมณ์ตัวเองก็จริง

แต่มันขาดอ้อมกอดในขณะที่ฉันลืมตาตื่น

กอดปลอมๆของชายที่ฉันไม่ได้รักเหล่านั้นยังดีกว่าการกอดตัวเองในขณะลืมตาตอนนี้ ”

ลุงขวด

“ ผมมองผ่านตัวเองจากความแก่ไปยังตอนอายุน้อยๆว่า

คำถามเกี่ยวกับชีวิตนั้นมีไว้ให้ค้นหา

ม้นบ้าบอและเสียเวลาที่สุดถ้าการค้นหานั้น

ได้แต่เฝ้าถามตัวเองแทนการเปิดโลกกว้าง

เหมือนผมเสียเวลากินกาแฟมาจนแก่ เพิ่งรู้ว่าตัวเองชอบกินโอเลี้ยง

กว่าเขาจะเจอสิ่งๆที่ค้นหาก็คงต้องหลุดพ้นจากความยึดมั่นถือมั่นในตัวเองไปก่อน

..แล้วค่อยว่ากัน..”

ลุงหนวด

ประสบการณ์ของผมคือความผิดถูกซ้ำๆจากตัวเองและคนอื่น

มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมเชื่อถือสูสีกับสัญชาตญาณ

ผมชอบสะสมมันให้ยืดยาวเพื่อใช้ในตัดสินใจกับสถานการณ์สั้นๆ

น่าแปลกว่า…ทั้งๆที่รู้ว่าชีวิตยืดยาวของเราช่างแสนสั้น

วันพรุ่งนี้กลับเดินทางมาถึงอย่างเป็นอนันตกาล

คุณเคยมีอะไรมากมายอยู่ในความคิดเดียวกันไหม

อะไรๆเหล่านั้นที่ทำให้คุณคิดไม่ออกว่า

เรื่องไหนควรคิด และ เรื่องไหนไม่ควร?

ผมว่าตอนนี้คุณมีแล้วล่ะ

นี่กระมัง…เหลี่ยมลุงหนวด!